Czy Bielsko-Biała, leżące na pograniczu Śląska i Małopolski, a niegdyś dwa odrębne, samodzielne miasta, może nie intrygować? To niemożliwe. Przez wieki bowiem Bielsko i Biała nie tylko były w różnych regionach, ale nawet w innych krajach. Łączyła je graniczna rzeka Biała. Oba miasta zamieszkiwali Niemcy, Polacy i Żydzi. Mieszały się kultury, wyznania i języki. W tym tyglu wiele się działo. Jacek Kachel na kartach Sekretów Bielska-Białej uchyla więc rąbka tajemnicy, a właściwie wielu z nich. Autor zdradza, jak doszło do katastrofy w teatrze, w jaki sposób ujęto Floriana Nikifora Maruszeczko - groźnego mordercę II Rzeczypospolitej, dzięki czemu udało się rozwikłać aferę "Czarnej ręki" - głośną aferę hotelowych szantażystów. Zaskakuje opowieścią o tym, że odnosząca sukcesy drużyna piłkarska własne boisko miała w kamieniołomie, ogromna zapora w Wapienicy, będąca swoistym pomnikiem radnych miasta, niemalże doprowadziła Bielsko do bankructwa, a na pobliskiej Magurze Klimczokowej, tuż przy schronisku Klementynówka, można było wykąpać się w basenie. Odkrywanie kart historii miasta, poznawanie tajemnic jego mieszkańców, tropienie afer, skandali i rozwiązywanie zagadek to gwarantują nam Sekrety Bielska-Białej. Te niesamowite, intrygujące historie zostały także zatrzymane na licznych unikatowych ilustracjach: starych fotografiach, pocztówkach, satyrycznych rysunkach prasowych. Inne, nieznane dotąd sekrety z życia miasta i jego mieszkańców z pewnością wciąż czekają na odkrycie. [nota wydawcy].

Worochta – nie ma takiego drugiego miejsca nigdzie więcej w Karpatach, nawet w górach całej Europy, ba – nawet całego świata. Położona w ich części zwanej Beskidami Wschodnimi, których najwyższe pasmo to Czarnohora, znana z rozległych połonin i rozpostartej u jej stóp krainy mieniącej się bogactwem barw huculskiego etnosu i od zawsze ekscytującej ludzi ciekawych świata pięknego i niezwykłego zarazem. W latach międzywojnia, będąc już znanym i uznanym uzdrowiskiem, stanowiła cel przyjazdu i dla szukających wypoczynku letników, i ambitnych górskich wędrowców, wreszcie coraz liczniejszej rzeszy narciarzy, którzy już wcześniej dokonywali pionierskich zimowych wypraw na tamtejsze szczyty. Później, gdy zbudowano skocznię narciarską, stała się Worochta modnym miejscem rywalizacji w skokach. Co istotne, był to pierwszy taki, profesjonalny obiekt w Polsce, zbudowany trzy lata wcześniej niż zakopiańska Wielka Krokiew, któremu dodatkowy rozgłos przyniosło zwycięstwo kobiety nad mężczyznami podczas pierwszego rozgrywanego na nim konkursu skoków na nartach. Wkrótce Worochta cieszyła się już sławą modnej stacji górskiej, do której słynnym pociągiem „Narty–Dancing–Brydż” przybywali w sezonie zimowym, oprócz zapaleńców narciarstwa, także przedstawiciele polskiej elity finansowej, politycznej i artystycznej. Styl tej ekstrawaganckiej jak na owe czasy podróży oraz wydarzenia z życia turystycznego i pensjonatowego Worochty pilnie przedstawiała często w sensacyjnym tonie ówczesna prasa, co czyniło kurort tym bardziej godnym zainteresowania i odwiedzenia.

Dziś to już przeszłość, a w przywołaniu tamtego czasu – niezwykłych narciarskich rajdowych pociągów, eleganckich pensjonatów czy nieistniejących stylowych schronisk – mogą pomóc jedynie dawne zdjęcia, przewodniki oraz wspomnienia. Już tylko one poprowadzą na narciarskie szlaki i stoki, czy do podnóża skoczni na Rebrowaczu. A gdy silniej uruchomimy wyobraźnię, tym łatwiej dotkniemy historii miejsca, które jakże słusznie zyskało w latach międzywojennych miano „drugiego Zakopanego”. Jeżeli uznasz, Drogi Czytelniku, że warto wyruszyć na ten zacierający się już do niego szlak, to znaczy, że książka ta jest właśnie dla Ciebie! [nota wydawcy].